Seyircinin Ayvalık Milletlerarası Sinema Şenliği’nde bağrına bastığı üretim: Çilingir Sofrası

Ayvalık’ta öteki bir sinemayla saatleri çakıştığı için izleyemediğim bir sinemaydı “Çilingir Sofrası”. Fakat hem Ayvalık’ta en çok alkışlanan sinema olması hem izleyenlerin çabucak hepsinden “mutlaka izlemelisin” teklifinin gelmesi, hem de en şiddetli öneriyi şenlikte gösterilen “Diyalog” sinemasının direktörü ve senaristi Ali Tansu Turhan ile senaristi Burcu Uğuz’un yapması, seyretmezsek olmaz dedirtti. Sineması seyredince de Çilingir Sofrası’nı neden bu kadar sevdiklerini anladım. Ayvalık’ın ve şenliğin o kendine has sıcak ortamında tıpkı masalarda denk geldiğimiz oyuncuların, sinema grubunun sıcakkanlılıkları, bir sonraki gösterimi bile bekleme sabrı bırakmadı, bir ilişki aracılığıyla izleyiverdim.

Beni en çok içine alan sinemalar, kelamlı yahut kelamsız bağlantının, diyalogların akıcılığına ve “olabilirliğine” kendimi kaptırabildiğim sinemalar oluyor genelde, bunu bozan birkaç kusurlu irtibat bile sinemadan çok fazla hisle çıkmama mahzur oluyor.

İşte “Çilingir Sofrası” benim için o güzel sinemalardan… Çok düzgün yazılmış bir metne sahip ve karşılıklı döktürüyor Ahmet Rıfat Şungar ile Barış Gönenen hem kelamlı hem kelamsız diyaloglarda. Birbirlerinin gözünün içine bakıyorlar, karşılıklı bağlantı kuruyorlar, biri bir şey söyleyince oburu “insani” bir reaksiyon veriyor, cevap, gözyaşı ya da bakışla yahut titreyen sesiyle… (İki isim de İstanbul Sinema Şenliği ve Adana Altın Koza’da bu yıl en güzel erkek oyuncu seçildiler.)

‘BUNU BİR BEN BİLİRİM…’

Ali Kemal Güven’in senaryosunu yazıp yönettiği sinemanın konusu şöyle: Artık görüşmeyen, Y nesline ilişkin iki okul arkadaşı olan Buyruk Can ve Yusuf Efe, yıllar sonra Beyoğlu’nda bir çilingir sofrasında bir ortaya gelir. Biri evli ve çocuklu olan iki eski “dost” demlendikçe, özgür ve toksik maskülenliğin hâkim olmadığı bir coğrafyada, daha öteki bir öykülerinin olabileceğini fark eder…

İki arkadaştan öte oldukları birinci saniyeden belirli ediyor kendisini. Çekişiyorlar bazen hınzırca, bazen sertçe, eski günlerdeki üzere. Lakin Yusuf Efe (Şungar) toplumsal kodlarla çok hemhal. Pazarcılar, ileride peynir hükümdarı olma hayalleri var. Buyruk Can (Gönenen) ise neyin ne olduğunun daha farkında olan isim, “kolayca” söyleyebiliyor her şeyi.

Tüm oyunculuklar başarılı, “Abla” rolündeki Ecrin Bolkar’ın performansı da o denli, onun söylediği Nazan Öncel müziği (Bunu Bir Ben Bilirim, Bir Allah) başta olmak üzere tüm sinema müzikleri de konuşulmaya ve dinlenmeye bedel.

SÜRESİ 60 DAKİKA

Biraz da mum ışığının yaydığı ışıkta mı daha rahat olacağız, o kadarcık bir “aydınlıkla” mı yetineceğiz, karanlık ve kuytular mı bizim alanımız, peynir hükümdarı olsak bile… Yoksa hakikat olanı yaşamanın verdiği gönül rahatlığıyla gülümseyerek ferah ferah güneşin doğuşunu mu izleyeceğiz diye sordurdu bana bu sinema.

Eminim toplumun bir kısmı bu sinemayla nefes alacak ve umut dolacak, ağlayacak ve gülecek. Yapılması gerek ancak çok yapılmıyor bu şekil sinemalar. Bu özelliğiyle de övgüyü hak ediyor. Mühleti de 60 dakika. Birinci etapta dizi olarak düşünülüp sinemaya dönülmüş, çok da güzel olmuş. Vizyon takvimi şimdi bilinmeyen, şenlikleri gezecek. İleride GAİN’de yayımlanacak.