İki efsane isim yeni albümlerini tıpkı gün müzikseverlerle buluşturdu

Biri mesleğinde 50 yılı devirmiş, başkası ise 35 yılı aşkın bir müddettir tepeden inmemiş bu iki ismin bu denli yıl sonra bırakın hâlâ faal olmayı, bu derece güçlü işler çıkarıyor olmaları bile başlı başına değerli bir muvaffakiyet kanımca. Vaktin testinde geçmek, ve her seferinde bu imtihanı muvaffakiyetle vermek bu türlü bir şey olsa gerek.

Son yıllarda bilhassa eski konser kayıtlarını çeşitli formatlarda (favori formatımız plak elbette) albüm olarak çıkaran Springsteen tamamı orjinal ve yeni müziklerinden oluşan son albümünü (“Wrecking Ball”) 2012’de kaydetmişti. Sonrasında daha evvel kaydettiği ancak piyasaya sürmediği ya da konserlerinde çaldığı lakin daha evvel stüdyoda kayda almadığı kesimlerinden oluşan “High Hopes”; 1975’te Londra’daki Hammersmith Odeon’da verdiği efsane konserin kayıtlarını içeren “Hammersmith Odeon, London 1975” ve nihayet Patron’un geçen yıl Broadway’de verdiği solo konserin (ki aslen Netflix için çekilmiş bir versiyonunu da izlemeniz tavsiye olunur) kaydı “Springsteen on Brodway” gelmişti. Bilhassa konser albümleri (biri E-Street Band ile başkası tam manasıyla solo) Patron’un müritlerini bir epey mesut etmişti fakat nihayet yeni müziklerin ve üstelik Springsteen külliyatında yeni bir yönelimin öne çıktığı “Western Stars” isimli yeni albüm çıtayı bir nebze daha üst taşıdı diye düşünüyorum.

Artık 70 yaşında…

Öncelikle, İşveren artık 70 yaşında bir adam. Her ne kadar günümüzde orta yaş başlangıç hududu 70’e kadar çıkmış olsa da, kabul edelim artık birçoğumuzun durulduğu, hayattan farklı şeyler beklediği (torun torba, pak hava, kuş sesi, domates kokusu vb.), en azından emekli olmaya hazırlandığı bir yaş 70. Lakin Springsteen için o denli değil. Springsteen’in solo albümleri ortasına katacağımız (yani E-Street Band’in olmadığı, tıpkı “Ghosts of Tom Joad” ya da “Nebraska” gibi) bu yeni albümde birtakım eski müziklerini hatırlatan düzenlemeler ya da ezgiler var (örneğin “The Wayferer”ın birtakım kısımları güya yavaşlatılmış bir “19th Avenue Freeze Out” üzere tınlıyor ya da “Tuscon Train”in girişindeki yaylılar “My Hometown”ın girişindeki klavyeyi akla getiriyor vb.) lakin isminden ve müziklerin kelamlarından de çabucak anlaşılacağı üzere İşveren bu kere memleketinin batı kıyılarına uzanmış ve oranın 60’lı 70’li yıllarının pop müziğinden aldığı ilhamla hem yeni bir sound yakalamış hem de öykülerini anlatacağı yeni karakterler bulmuş. Bunlar ortasında en parlak anı John Wayne tarafından vurulmak olan ikinci sınıf bir Hollywood aktörü, “Yarını düşünme, yaraları boş ver / Süratli sür yalnızca, sert düş” diyen bir dublör, ya da köhne bir motelin otoparkında eski aşkına ve yok olmuş hayallerine kadeh kaldıran adam var. 70’li 80’li yıllarda biraz da kendi gençliğinden derlediği öykülerden farklı tahminen fakat tekrar onun tanıdık imzasını taşıyan, buruk, koyu, yakıcı müzikler hepsi. 20. stüdyo albümü olacak bir sonraki çalışmasında tekrar E-Street ile bir ortaya geleceği muştusunu de veren Patron’un bu olgunluk çağı albümü içerdiği yeni lezzetleri ve incelikli portreleriyle işverenin en odunsuz hayranlarını bile tatmin edecektir elbet.

Madonna’nın 14. stüdyo albümü olan “Madame X” ismini efsanevi dansçı ve koreograf Martha Graham’in şimdi 19 yaşındaki Madonna’ya taktığı lakaptan alıyor. 15 yeni müziğin bulunduğu albüm Madonna’nın en güçlü olduğu “Ray of Light” ya da “Like A Prayer” kadar düzgün değil tahminen ancak son periyotta kaydettiği “MDNA” ve Hard Candy” üzere albümlerle karşılaştırıldığında başyapıt bile sayılabilir. Kolombiyalı müzikçi Maluma, Brezilyalı müzikçi Anitta, rap’çiler Quavo ve Swae Lee ile düetler de yapan Madonna Latin tesirlerinin ön plana çıktığı (bazı müziklerde Portekizce kısımlar var hatta, ki 2 yıldır orada yaşadığını da unutmayalım) lakin o sevdiğimiz elektronik tınılarının da eksik olmadığı albümde çok konuşulacak, hatta şimdiden tartışılmaya başlanan müziklere da yer vermiş. Örneğin çabucak öne çıkan ve “İslamdan nefret edilirse ben İslamım / Hapsedilirlerse ben İsrailim” üzere kelamları olan “Killers Who Are Partying” (Parti Yapan Katiller) bunlardan biri lakin açıkçası bunun biraz zorlama olduğuna inananların sayısı da az değil, haklı olarak. Tekrar çabucak tartışma yaratan bir öteki müziği da kanlı manzaraları yüzünden bir oldukça reaksiyon toplayan görüntü kilibiyle ve ABD’deki silahlı şiddeti eleştiren kelamlarıyla “God Control” (Tanrı Kontrolü) oldu. Bu tip yüzeysel tartışmalar bir yana Madonna muhtemelen 2005 tarihli “Confessions on a Dance Floor”dan bu yana birinci kere eski günlerini hatırlattığı “Dark Ballet”, “Come Alive” “I Don’t Search I Find” üzere müziklerle puan kazanıyor “Madame X”.