Gökhan Özoğuz: ‘Ölümüne başkaldırı!’

“Kafama Göre”: Bu müziğin kelamları hepimize nazaran. “Kendi Yolumda”: Bu müziğin kelamları de herkese nazaran… Hayatımızdan alıntılar alıp bunları müziğe, sinemaya, tiyatroya dökmek, evet, tam olarak sanat! Sanatçı; yaratıcı, görmediğimiz her neyse bize gösteren, hayatın aynası, hayatın ta kendisi… 

Bırakalım tüm bunları bir kenara! Samimiyet var mı? Doğal mı? Kendi üzere mi? Yani söylediği yaptığını, yaptığı söylediğini tutuyor mu? Bunlar derin hususlar evet, biz de tam bu derinliğin içindeyiz. 

Gökhan Özoğuz, namı öbür Athena Gökhan, yeni bir sinemaya imza attı. Derinlik dedik ya, o denli derinliği olan, sıkıntısı olan, politik bir yanı olan, hayattan, bizden, bugünden bir sinema.

Athena Gökhan; Adana’da emekçi bir ailenin oğlu olarak yaşasaydı ne olurdu? Bunları sinemada seyrediyoruz. Gülerken düşündüren bazen hüzünlendiren akıcı bir öykü. Sinema, 25 Kasım’da gösterime girecek ve bence daha çok konuşulacak. Biz ise tüm bunları sinemanın gosterime girmesine yakın, Özoğuz ile uzun uzun konuştuk.

“GERÇEK BİR DÜNYA…”

– Daha evvel birkaç sinema ve dizi projesinde yer aldınız. Sonra uzun bir orta. Artık ise argümanlı bir sinemayla ve başrol oyuncusu olarak karşımıza çıktınız. Bu serüveni sizden dinleyelim. 

Filmi seyreden herkes, “Böyle bir sinema seyretmedik” diyor. Zira farklı bir sinema, bir yandan gülerken çabucak iki dakika sonra gözyaşlarına boğuluyorsun, sonra tekrar gülüyorsun, bu türlü değişik bir sinema oldu. Direktör Ömer Faruk Sorak, senarist Ali Kobanbay ile üçümüz çok vakit geçirdik. Bu türlü bir dünya yaratıyoruz, bu dünyanın içerisinde herkes gerçek olsun. Ömer Ali’nin annesi babası da gerçek karakterler… Bir tanesi Ömer Faruk’un kayınpederi, bir tanesi de onun eşi, bayanın ismi İsmet, isimlerine kadar gerçek karakterler. Sinemanın içerisinde en baştan beri daima gerçek hususlardan bahsedelim istedik, hayatın içerisinde olan bütün, her köşesi sahiden yaşanan bir şey olsun dedik. Yani özcesi “Kendi Yolumda” sineması yaşanmış olayların bir ortaya gelişi…

– Oyunculuk bağımlılık yapar. Sizi daha çok göreceğiz bence beyazperdede. Nasıl hazırladınız rolünüze? 

Ben şeyi fark ettim; oyunculuk dediğin, insanın kendi alt benliğinin ortaya çıkardığı…

“FİLMİN BİR SIKINTISI VAR”

– Olağan bilinçaltından bir şeyler çıkıyor kesinlikle ortaya.

İnanılmaz, yani ermiş üzere bir şey oluyorsunuz, o oyunculara aslında baktığımda “Ya, bu adamlar bu türlü miymiş?” dedim. Zira o denli bir şey buluyorsunuz ki kendi içinizde ve herkesin içinde diğer bir kişi var. Ve Gökhan’ın bir manav versiyonu çıkıyor mesela, kim ya bu! Çok istiyorum: Eğitim Bakanlığı çocuklara ufak da olsa, zarurî ders olarak drama dersi verdirse. Empati yeteneği, kişinin kendini bulabilme yolu, harikulade bir şey, kendi kendine rehabilite oluyorsunuz oyunculukta.

– Sonra tahminen bir tiyatro gelir.

Bayıla bayıla… Aşığım ben tiyatroya, çocukluğumdan beri benim olayım aslında Hacivat-Karagöz’dür. Obsesif derecede. Yuvada görmüştüm Hacivat-Karagöz’ü, çok büyülü gelir bana o ki hayatın bir tezahürüdür zati.

– Sinemanın politik bir yanı da var! Bununla ilgili ne söylemek istersiniz?

Filmin kendi içinde, kendi hayatımızda, artık mesela biz burada oturduk, çay kahve içiyoruz, birinci yapacağımız ne oluyor; kahve çok kıymetlendi, kahve alıyoruz 50 lira oldu, ekmek alıyoruz şu kadar oldu, su alıyoruz bu kadar oldu, ondan sonra da durum ne olacak bunlardan bahsediyoruz, sinema de ondan bahsediyor. Sinemanın bir kederi var. Sinemanın sıkıntısı, taraf olmamak, sinemanın sıkıntısı insanların herkesin kendi fikri, kendi inancı, kendi yolu… Kendi yolu var herkesin! Bir tane küçük bir köpeğimiz var sinemada, onun da kendi yolu var ve buluyor. Köpeklere yem olacakken kurtuluyor yavru köpek, onun da yolunda; yazgısında yaşamak varmış oluyor. Yani sinemadaki herkesin bir kendi yolunu çizmesi ve içinde bulunduğu durumların içerisinde ona nazaran genişleyebilmesini anlatıyoruz aslında. Sonuç olarak inandığın yolda gidersen, samimi olursan, ısrarcı olursan, sonunda muvaffakiyete ulaşıyorsun.

– Sinema, güldürürken, ağlatıyor. Sizin olduğunuz yerde de beklenir bu herhalde; hem duygusallık, hem bir gülme hali. Bu sizin birinci yapımcılığı üstlendiğiniz sinema yanılmıyorsam.

Evet, biraz o denli bir durum var galiba. Ömer’in hünerleri değişik bir formda sinemaya yansıdı, Ali de çok hoş yazdı. Çok, çok hoş bir sinema oldu. Ben hayatımda birinci kez bir sinemayla alakalı bir şeyin altına elimi koydum.

BÜTÜN PROBLEM ÖZGÜRLÜK…

– Sanat, siyaset, özgürlük… desem!

Nâzım Hikmet’i okuduğunuz vakit orada bakın, aslında yaşadıkları olayların bütün o hislerini anlatıyorlar. Diyor ki, bu olaylar bu türlü oldu ancak biz içindeyiz ve bu olayların artık bir düzlüğe çıkması gerekiyor, aslında öz o! Bir niyet yapısının kalıpları olduğu vakit hepsi bir noktada faşizme varıyor. Ne kadar halkçı olursanız olun, bir noktada o kadar… Altını çiziyorum, her niyetteki insan yapısı her niyetin kalıpları, duvarları sağlamlaşıp yükseldiği andan itibaren çürümeye başlıyor.

Bütün bahis, özgürleşmek dediğimiz şey, büsbütün gönülde dışarıya yansırken karşındakine hürmet duymaktan başlıyor. Biz bunu yapamıyoruz biz değil bütün dünyada bu türlü. Mesela Kuzey siyasi yapısını, Kuzey ülkelerinin eğitim sistemlerini çok hakikat buluyorum lakin günün sonuna baktığımızda orada da diğer meseleler var. Görüyorsunuz yani hiçbir şey eksiksiz değil. Hepsinin içinde bir çürük nokta var. Olağan ne oluyor, içinde yaşadığınız durum, sizin bulutunuz karardığı vakit, bir noktada karanlıkta kalan siz olduğunuzda bu sefer, kendinizi açıp, bir yerden ışık bulamaya çalışıyorsunuz.

– Tüm sıkıntı, herkes insanca yaşamaya çalışıyor…

Evet, bütün bahis o! Bireyler kendi özgürlüklerini arıyorlar. Benim dünyam çocukluğumdan itibaren aslında büsbütün bir vefatına başkaldırıyla açıldı sahnemiz, hayatımız, karşı çıka çıka doğruyu bulduk. Bir baktık bizim karşı çıktığımız üzere olmuşuz, söylediklerimizin tam karşının tabanında onunla birlikte… Hangi durumu desteklediğinizi bile fark etmiyorsunuz onun içine girdiğinizde. Onun için hengamenin olduğu yerde haklı olamaz.