Çağan Irmak yeni sinemasıyla geri döndü: Sevda Mecburi İstikamet

Güçlü bir oyuncu takımının rol aldığı son sinemasıyla izleyiciyle buluşan Çağan Irmak, vakte ayak uydurmakta zorlanan Yeşilçam starı bir babayla (Selçuk Sistem / Kubilay Aka) onun otizmli kızı (Selin Şekerci) ortasındaki yer yer duygusal yer yer de bir oldukça esprili hesaplaşmayı anlatıyor “Sevda Mecburi İstikamet”te. Otizm konusunda Türkiye’nin önde gelen aktivistlerinden, kendisi de bir otizmli annesi olan Sedef Erken’in sinemanın başlangıç noktasında önemli katkıları olduğunu gizlemeyen Çağan Irmak, “Bizden farklı olan beşerler konusunda bir senaryo yazmaya koyuldum ve hem oyuncu hem oyunbaz bir babayla spektrumun öbür yanında, gerçekle yaşayan bir kız üzerinden inşa ettim hikâyemi” diyor.

GERÇEK-YALAN ÇATIŞMASI

– “Sevda Mecburi İstikamet” 70’li yıllarda üne kavuşmuş bir Yeşilçam starı olan Selim’in öykünün merkezinde olduğu ve geri dönüşlerle 80’li 90’lı yıllara giderken bir yandan da onun bugün otizmli kızıyla yaşadığı bir muhasebeyi anlatıyor. Nasıl gelişti kıssa biraz anlatır mısın?

Selim 18 yaşında Ses mecmuasında açılan müsabakayla hayatımıza fotoroman hükümdarı olarak girmiş bir oyuncu. Aslına bakarsan o devirde o müsabakalar Tarık Akan üzere, Kadir İnanır üzere çok hoş beşerler kazandırmış. Fakat bu sinemada sinemayı ve Yeşilçam’ı “ah o hoş günler” üzere nostaljik bir manada kullanmadım. Hayatımızda niçin var bu sinemada sinema, onu düşünmek lazım. Gerçeği düstur edinmiş bir Suna karakteri var, hayatında hiçbir palavraya yer bırakmayan bir kahraman ve onunla yalnızca gerçek yoluyla irtibat kurabiliyorsunuz. Babası Selim ise hayatı boyunca palavra söylemiş ya da palavra söylemek zorunda bırakılmış bir karakter. Bir oyuncu. Oyuncu olduğu içinde dramatik çatışma aslında bu gerçek ve palavra çatışmasından çıktı diyebilirim.

– Sinemada bir yandan Yeşilçam’a atıf var bir yandan da sinema içinde baba kızın çektiği belgesel vasıtasıyla sinemanın diğer biçimlerini işin içine katıyorsun. Öte yandan burada sinemayı aslında apayrı bir şeye, baba kızın bağlantı aracına dönüştürüyorsun ve terapi edici bir özellik kazandırıyorsun.

Bu hoşuma gitti… Açıkçası o denli bir akışla yazdım ki senaryoyu. Seyirci birtakım şeylerin tam ismini koymasa da izlediği sırada, bunları hisseder. İşte bu his benim için çok değerli. Bu dediklerini senaryoyu yazdıktan sonra fark ettim. Onları birinci kere yaklaştıran şey sinema oldu, kız kamerayı indirip birinci defa babasına baktığı vakit –çünkü otizmliler kolay kolay göz teması kuramaz- daha doğrusu birinci kere kameranın gerisinden göz teması kurduğunda, bunları hesaplamamıştım, kendi kendine çıktı dediğim şeyler çok oldu. İçsel olarak buluyorsun birtakım şeyleri ve sonradan hoş oldu diyorsun.

“FİLMİN SEYİRCİYE ULAŞTIĞI HER PLATFORMA SAYGILIYIM”

– Sinemasını dijital bir platform yerine sinemalarda izleyiciyle buluşturmak özel bir tercih miydi senin için?

Böyle hesaplarım olmadı hiç hayatta. Sinemalarını dijital platformlarda gösterime sokanlara da katiyen saygılıyım, hürmet duymak zorundayım esasen. Zira açıkçası sinema salonları deyince aklımıza da mükemmel bir tablo gelmiyor. Salon sahiplerinin de birtakım tedbirler almaları gerekiyor, yıllar boyunca kimi sinema salonu sahipleri kendilerini değiştirecek, geliştirecek hiçbir şey yapmadılar, artık seyirci nereye kaçtı diye yakınmasınlar o vakit. O yüzden şöyle söyleyeyim, bir sinemanın seyirciye ulaştığı her platforma hürmet duyuyorum.

“DEĞİŞİM KARŞISINDA TUTUCU OLMAMALI”

– Uzun sayılacak bir ortadan sonra yeni filminle dönüş yaptın ve bu söyleşiyi de sinema salonunda yapıyoruz seninle. Önemli bir pandemi süreci de yaşadık, yaşıyoruz. Bu ortada izleyici de salonlardan koptu. Nasıl hissettiriyor tekrar salonda olmak?

Yıllar sonra doğal bir heyecan var, sinemada olmanın heyecanı.. O süreç hakkındaysa, yani yalnızca pandemi değil bence, sinema bir kabuk değiştiriyor. Matematik olarak, ona ulaşma biçimleri manasında bir kabuk değiştiriyor, artık önümüzde farklı mecralarda daha çok sinema seyretme imkanları var. Natürel ki salonlarda, kalabalıklarla izlemek bizi birbirimize yaklaştıran bir şey, birbirimizi daha fazla tanımamıza vesile olan bir şey… Herkesin karanlıkta tıpkı anda güldüğü, hiç tanımadığınız birinin yanınızda öbür bir espriye farklı bir biçimde gülmesi ya da ağlaması… Bunlar toplumsallaşmak ismine değerli şeyler lakin tekrar de değişim karşısından tutucu olmamak gerekir.

Söyleşinin tamamını Cumhuriyet TV’nin YouTube kanalında izleyebilirsiniz.