Bir ‘Anne’nin öyküsü

Dünya üzerindeki en fedakâr insan “anne”dir. Hiç kimse için hatta bazen kendimiz için bile yapmayacağımız şeyleri çocuklarımız için yaparız. Bir insan diğer biri için özveride bulanabilir lakin kimse bunu ömrünün sonuna kadar yapmaz. Doğal bir anne değilse!

Önceki akşam seyrettiğim oyun da tam bunu anlatıyordu aslında.

Oscar ödüllü Fransız müellif Florian Zeller’ın yazdığı “Anne” isimli oyun, “Baba ve Oğul” ile üçlemenin bir kesimi. Geçen sene Anthony Hopkins’e Oscar kazandıran “Baba” sinemasıyla hafızalarımıza kazınan direktör Zeller, ilgileri aile ekseninden bakarak inceliyor.

Yönetmenliğini Onur Ünsal’ın üstlendiği oyunda; bir birey olduğunu, hatta kendini unutan bir annenin hayatta kalma gayretini görüyoruz.

Kendi sesini unutan bir bayan, bir eş, 25 yaşlarında bir çocuk ve onun sevgilisi…

Hayatın merkezine küçük aşkım dediği oğlunu oturtan Anne, kendi hayatını yaşamak için meskenden ayrılan oğlunun geride bıraktığı yıkımla baş etmeye çalışır.

Dört kişilik bu oyunda; erkek çocuk ve sevgilisini Anne’nin zihninden seyrediyoruz. Oyun, birbirini tekrar eden sahnelerle bir “anne”nin çağdaş eril aile yapılanmasında kayboluşunu, hayatının elinden kayıp gidişini ve bunu fark etmenin yarattığı ruhsal tansiyonu sahneye aktarıyor.

Sürekli diken üstünde olduğumuz oyunda, birbirini tekrar eden sahnelerde gerilemedik dersem palavra olur. Direktörün istediği de yerini bulmuş üzere…

Dekor olması gerektiği üzere sade. Oyunun müzikleri hayli başarılı. Sahne geçişlerinde kullanılan müzik ise tam manasıyla etkileyici…

Oyunda; Engin Hepileri, Defne Kayalar, Sevda Erginci ve Tabiat Halis rol alıyor.