Terörün tahlili; sevgi ve itimat

Ülkemiz terör belasından çok çekti ve maalesef çekmeye devam ediyor

Terör hareketinin mimarı ise PKK/PYD/YPG terör örgütü…

Zaten Taksim bombacısı terörist bayanın birinci sözü de PKK/PYD/YPG terör örgütü tarafından özel istihbarat elemanı olarak yetiştirildiği ve Afrin – İdlib üzerinden Türkiye’ye aksiyon yapmak için kaçak yollarla giriş yaptığına dair.

PKK terör örgütünün 15 Ağustos 1984 tarihindeki birinci silahlı saldırısının akabinde tam 38 yıl geçti.

15 Ağustos tarihinde Siirt’in Eruh ve Hakkari’nin Şemdinli ilçelerinde askeri lojmanlara ve karakollara eş vakitli düzenlenen baskınlarla örgüt silahlı aksiyon sürecine girdiğini ilan etmişti.

O gün saldıra ölen nöbetçi er Süleyman Aydın, Türkiye’nin PKK’ya karşı çabasında bugüne kadar kaybettiği binlerce canın birincisi olarak kayıtlara geçmişti.

Türkiye, bu eli kanlı terör örgütü PKK ile çabada 38 yılda 40 binden fazla insanını kaybetti.

Defalarca ilan edilen sıkıyönetim devirlerinde binlerce köy boşaltıldı, milyonlarca insan göç etmek zorunda kaldı.

Binlerce sivil faili meçhul cinayetlerin kurbanı oldu.

Ülkenin ulusal gelirinin büyük bir kısmı askeri harcamalara gitti, onlarca kere hudut ötesine operasyonlar düzenlendi.

Demokratikleşme ve kalkınma siyasetleri ‘terörle mücadele’ gerekçesiyle rafa kaldırıldı.

38 yıllık şiddet sürecinde 7 Cumhurbaşkanı, 20’nin üzerinde hükümet eskiten ülkemiz bu sorunu askeri sistemler dışında, siyasi diyalog ve uzlaşmayla da çözülemedi.

Kürtlerin taleplerini parlamentoya taşıyan HDP ise ardı kesilmeyen şiddet nedeniyle tahlile bir türlü katkı sağlayamadı.

Peki, ülkeyi kaos ve belirsizlik ortamına götüren terör kime hizmet ediyor?

Ve terörden en çok kim ziyan görüyor?

Bu sorulara karşılığı kelamda değil özde vermek lazım üzere geliyor bana.

Elbette Türkiye’nin değişiyor olduğu ve değişmek zorunda olduğu bir gerçek.

Yalnız bu değişim muhakkak bir bölünme ve ayrışma değil.

Sorunun tek tahlili sevgi ve inanç…

Bu itimat ve sevgi problemini da fakat demokratik kurumlar çözebilir.

Eğer siyasal aktörler değişimin önünde değil yanında olmayı seçerlerse o vakit daha müreffeh, daha demokratik ve herkes için daha fazla özgürlüğün, güvenliğin ve hukuk devletinin olduğu bir Türkiye amacı çizilebilir.

Uzlaşma yoluyla daha özgürlükçü, rejimin temel prensiplerine sadık fakat çeşitliliğe açık, değişen gerçeklere uygun halde demokrasi güçlendirilebilir.

Toplumun büyük bir bölümünün ortak kimlik, inanç ve amaçlarının güçlü olması şayet düzgün kullanılabilirse, tahlil konusunda değerli fırsatlar yaratılabilir.

Bu belirttiğim konular AKP iktidarı devrinde olabilir mi?

Elbette hayır!

O vakit tek yol var: O da seçim…

Ve fakat seçimle gelebilecek daha demokratik, daha özgür, hukukun var olduğu bir Türkiye bu sorunu çözebilir.

Sizce de o denli değil mi?