Atalay Girgin Cumhuriyet için yazdı: Yoksullaşan Öğretmenler Holdingleşen Sendikalar

Peki; kime, kimlere seslerini duyurmaya, sıkıntılarını anlatmaya çalışıyorlar? Ne yazık ki beyhude bir uğraş olsa da… Bakmakla görevlendirilmiş ‘Bakan’a… Birer holdinge dönüş(türül)en yandaş, yancı ve yanaşma ‘sendika’cıkların, her biri birer CEO haline gelen ve maaşlarını bile açıklayamayan yöneticilerine… Daha ötesini söyleyip yazarak, sağır odaların sağır sultanlarının, kulağı eşikte olan çemişlerini uyandırmaya gerek var mı?

GEÇİNEMEYENLER SIRF ÖĞRETMENLER Mİ?

Elbette toplumun alt gelir kümelerini cenderesine alan hayat pahalılığı, işsizlik ve yoksulluk şartlarında geçinemeyenler sadece öğretmenler değil.

Başta işsizler olmak üzere… Taban fiyatın altında bir fiyatla çalıştırılan ya da çalışmak zorunda bırakılan ve minimum fiyatla çalışan çalışanlar de geçinemiyor. Keza yoksulluk ve açlık hududunun da altında bir maaşla yaşama tutunmaya çalışan milyonlarca Bağkur, SSK ve memur emeklisi de… Hatta açlık sonunun altında yaşayan köylüler de geçinemiyor. Öğretmenlerin, devlet okullarında çocuklarını okuttukları veliler ve ailelerinin çoğunluğu da…

HERKES KENDİ KUYUSUNUN TABANINDA…

Lakin toplumsal sorumluluk şuurundan yoksunluğun galebe çaldığı ve bu şuurun de gereğini yapabilecek bir örgütlenme ve uğraş iradesinin olmadığı şartlarda, her kesim kendi kuyusunun tabanından bakıyor gökyüzüne… Ve sanıyorlar ki kendi kuyusunun ağzı kadardır gökyüzü…

Sonra da bir kurbağa misali kendi gerçekliğine dönüp başlıyorlar, vıraklamaya… Yani her biri en âlâ bildikleri ve alışkın oldukları yola yöneliyorlar: Nizamın efendi bildikleri muktedirlerinden lütuf ve ulufe dilenmeye girişiyorlar. Kendilerine acındırmaya çalışıyorlar.

Oysa sorun ortak… Geçinemeyen, hayat değerliği, işsizlik ve yoksulluk pençesinde kıvranan sırf kendileri değil… Milyonlarca, on milyonlarca insan birebir kaygıdan muzdarip… Tahlil yolu da aşikâr: Daima birlikte gayret etmek…

SİYASAL VE İDEOLOJİK KÖRLÜK…

Ancak, tüm bunlara karşın, öğretmenler de dâhil olmak üzere, bunların büyük bir çoğunluğunun şuurları, kendilerini “gönüllü kul”lara, ideolojik esirlere dönüştüren “siyasal ve ideolojik körlük”le malûl… Yani niyet, telaffuz ve davranışlarını belirleyen şuurları yanılsamalı “siyasal ve ideolojik” kabullerle sakatlanmış durumda… Ne kendi gerçekliklerinin farkındalar ne de bütünsel manada kendilerini de kuşatan toplumsal gerçekliğin…

Örneğin; sayıları milyonlu tabirleri çoktan geride bırakmış üniversite mezunu işsizler var. Bunların içinde de sayıları 300 ila 400 bin ortasında olduğu söylenen ve kendilerini “atanamayan öğretmen” olarak niteleyen öğretmen adayları… Fakat ne yazık ki bunlar, kendilerini genel işsizliğin ve öteki işsizlerin bir kesimi olarak görme ve algılama şuurundan yoksunlar…

Bu yoksunluklarından ötürü da bunların büyük bir çoğunluğu taleplerini ve uğraşlarını (bu uğraş de neyse ve ne kadarsa artık) genel işsizliğe karşı yönelt(e)miyorlar. Bunun yerine, atanmak için “her yol mübah”tır anlayışıyla davranıyorlar.

NE ETİK VE AHLAK TANIYORLAR NE AHLAKİ DEĞER

Birlikte imtihana girdikleri, hatta kendilerinden daha fazla puan almış arkadaşlarını bile ekarte edebilmek için, iktidar ve onun yandaş, yanaşma ve yancı kesitlerinden, ‘sendika’cı(k)larından, onların karşısında el pençe divan durarak, eğile büküle edindikleri “mülakat torpili”yle, yalvarıp yakarmayı seçiyorlar. Bir an evvel sistemin ve efendilerinin memur ‘öğretmen’ciği olmak için…

Ve ne yazık ki bu uğurda ne prensip ve tutarlılık tanıyorlar, ne de etik bir yana ahlâk ve ahlâki değer… Zira kendilerinin başka işsizlerden ayrıcalıklı olduğu yanılsamasını yaşıyorlar. Yüz binlerce ‘öğretmen adayı’ndan birileri ya… Atandıktan sonra da doğruluk, dürüstlük, hak yememek, ahlâk ve ahlâki bedeller üzerine birilerine ve daha da kıymetlisi öğrencilerine ahkâm kesen memur ‘öğretmen’cikler olarak sınıflara girip çıkıyorlar.

İşin makus tarafı da bunların sayısı hiç de az değil eğitim topluluğunda ve okullarda… İşte “Öğretmen gelecektir” denilenler! Düşünün bu toplumun geleceğini bu memur ‘öğretmen’ler inşa edecekmiş, bu toplumun gelecek kuşaklarını bunlar eğitecekmiş! Neymiş? Yeni kuşak öğretmenlerin yapıtı olacakmış! Pekala; bu memur ‘öğretmen’lerin yapıtı mi?

YA ÖBÜRLERİ…?

Kendilerini “Atanamayan öğretmenler” olarak nitelerken, birçoğu “mülakat torpili” ayrıcalığıyla kendilerinden daha başarılı olanların önüne geçip kontratlı statüsünde atanan memur ‘öğretmen’ler bu halde de öbürleri, yani atanmış, takımlı memur ‘öğretmen’ler çok mu farklı? Var mı bir karşılığı olan…?

Toplumsal çözülme ve kültürel-ahlaki çürümenin, tüm toplumsal kurum ve kuruluşları sarmalına aldığı, yozlaşmanın ve kokuşmuşluğun dört bir yanı sardığı, yürütmeden yasama ve yargıya dek her şeyin yerle yeksan edildiği hiçbir toplumda eğitim ve öğretmen bunun dışında kalamaz.

Ülkenin yer altı ve yerüstü kaynaklarının talan edildiği, birilerine peşkeş çekildiği, kitlelerin palavralar, hamasi kelamlar, ulusal ve dini savaş naralarıyla manipüle edildiği bir periyot galebe çalar.

Ne yazık ki bu periyotların en kıymetli yasallaştırma araçlarından biri, hatta sistematik açıdan en fonksiyonel olanlarından biri eğitimdir. Ve elbette, eğitim-öğretim misyonunu sürdüren ve aymaz bir biçimde de gerçekliğin üzerine çekilen, palavralarla ilmek ilmek dokunmuş, kapkaranlık şalı çekip almaya yeltenmeyen ve dahası var olan tertibe hizmetten geri durmayan, siyasal ve ideolojik olarak onu üreten öğretmenlerdir. Dünyanın her yerinde, emsal şartlar altında geçerlidir bu…

Aslında o güne kadar ürettikleri ve üretmeye devam ettikleri, onları “GEÇİNEMİYORUZ” dedikleri işsizlik, hayat pahalılığı ve yoksulluk şartlarına sürükleyen nizam ve o tertibin efendileridir.

Ancak kendilerini öbür toplumsal kesitlerden daha ayrıcalıklı gören memur ‘öğretmen’ güruhunun “siyasal ve ideolojik körlüğü” öylesine çizgi safhaya erişmiştir ki onları, toplumsal gerçekliği görüp algılayamayacak miyoplar haline dönüştürmüştür. İşte bu, sistemin hükümranlarının en değerli başarısıdır. Zira yeni “siyasal ideolojik kör”ler ve esirler yetiştirmenin öncelikli temel şartı, onları yetiştirecek olanları aymaz birer “siyasal ve ideolojik kör” kılmaktır.

İDEOLOJİK KÖRLÜK ÖĞRETMENİ ÖLDÜRÜR

Ne yazık ki günümüzün birçok memur ya da memurlaştırılmış ‘öğretmen’inin, düşünüş, söyleyiş ve eyleyişini belirleyen böylesi bir şuur halidir. Tam da bundan dolayıdır ki ne yaşadıkları sorun kaynağının insanın insanı sömürüsüne dayanan kapitalist sömürü tertibi olduğunun farkındadırlar, ne asıl sorumluların ne de tahlil adresinin… Daha kıymetlisi ve berbatı de bir öğretmen olarak kendilerinin tarihî ve şimdiki manada asli fonksiyon ve vazifelerinin bile farkında değildirler.

Hal bu türlü olunca da patronun ya da ‘Patron’un ödediği aidatlarla kendilerini yandaş, yanaşma ve yancı ‘sendika’cıkların üyesi sanmakta; kaydettiği her kişi başına ‘patron’dan, ödül niyetine para alan kuruluşlara sendika demekte hiçbir beis görmemekte; hatta bunu düşün(e)memektedirler bile…

Kendileri “GEÇİNEMİYORUZ” derken; bu çığlığı duymazlıktan gelen, gereğini yapmaya da girişmeyen, hatta öğretmen maaşlarının durumuna değinmeksizin, hem de dalga geçer üzere “enflasyon şartlarından ötürü banka promosyonlarının arttırılması gerektiğini” söyleyen, ‘sendika’cı(k)larla yollarını bile ayırmaya çalışmamaktadırlar.

Neylersiniz ki büyük harfle yazılan “ÖĞRETMEN”ini yitiren toplumların makûs talihi budur. Küçük harfle yazılan memur ‘öğretmen’e kalan ise bir yandan “GEÇİNEMİYORUZ” diye çığlığı basarken, öteki yandan ismine sendika denilen ‘Patron’ şeylerinin çatısı altında lütuf ve ulufe dilenmeye devam etmektir.

Bu açmazdan kurtulmanın en kestirme yolu ise malum yandaş, yanaşma ve yancı ‘sendika’cıklarla yolları ayırmak, istifayı basmaktır. Daha da değerlisi ise memur ‘öğretmen’likten kurtulup bir an evvel ÖĞRETMEN olmaktır. Zira bu toplumun, asıl gereksinimi olan memur ‘öğretmen’ değildir. Tersine yaşadığı toplumsal gerçekliği kavrayan, toplumsal sorumluluğunun şuurunda olan ve her koşul altında bunun gereklerini yapabilen ÖĞRETMENdir. Gerisi laf-ı güzaftır artık! “

**Ankara Üniversitesi, DTCF İdeoloji Kısmı mezunu ve “Arzu Okulu”, “Aşk Mavidir Öğretmenim”, “Öğretmen Tertibin Duvarındaki Tuğla”, “Edebiyat Nedir Ki…”, “Allah dedi Üstad-ı Azam” kitaplarının muharriri. Şimdiki ve Düşünsel; http://atalaygirgin.blogspot.com