Ali Babacan’dan Erdoğan’a ‘Şah Cihan’ benzetmesi

Demokrasi ve Atılım (DEVA) Partisi Genel Lideri Ali Babacan, Ali Babacan, bugün Ankara Atatürk Spor Salonu’nda düzenlenen “DEVA Türkiye’si” etkinliğinde konuştu.

Babacan, “Vaktiyle Erdoğan’a takviye olmuş, oy vermiş dostlarım; sizlere parmak sallayanlara aldırmayın. Siz, 28 Şubatçı Perinçek’in ve Bahçeli’nin tahribatına ortak değilsiniz. Siz, mafyalarla kol kola yürüyenlerin hatalarına ortak değilsiniz. Siz, ekonomiyi tarumar eden, topladıkları vergileri çıkar kümelerine peşkeş çekenlerden sorumlu değilsiniz. Ve en kıymetlisi, mecbur değilsiniz. Evet, mecbur değilsiniz. Bu adaletsiz siyasete, ferdi hakları yok sayan nizama, ferdî çıkarlara odaklanmış iktidara mecbur değilsiniz. Çıkış yolunuz hazır. Onurlu uğraşın adresi hazır” dedi.

Babacan, şunları söyledi:

“Sizlerle bir öykü paylaşmak istiyorum. Hindistan’daki meşhur Tac Mahal’in kıssasını bilir misiniz? Babür İmparatoru Şah Cihan, çok sevdiği eşi Mümtaz Mahal’i kaybetmiş, eşinin mezarının olduğu yere hoş bir türbe yaptırmak istemiş. En âlâ mimarları, en pahalı taşları getirtmiş. Minareler, kubbeler yükseldikçe, yapının azameti belirmeye başladıkça Şah mest olmuş, kendinden geçmiş. Bu koskoca anıtın uğruna yapıldığı mezar ise haliyle küçülmüş. Şah, bu anıtı ne için yaptırdığını unutacak kadar kendini kaybetmiş. Yapı gitgide büyümüş fakat Şah bir türlü tatmin olmamış. Mezarın üstüne daha fazla sütun, daha büyük bahçeler yaptırmış. Lakin Şah’ın içine sinmeyen, ahengi bozan bir şey varmış. Bir gün bu kubbelerden birinin üstüne çıkıp aşağı hakikat bakmış, bakmış ve uğruna heybetli bina inşa ettiği eşinin küçücük kalmış mezarını görmüş. Heyecanla ‘Buldum’ demiş, ‘Ahengi bozan şey bu. Atın bunu buradan’. Rivayet odur ki mezarı kaldırtmak istemiş. İşte bu, aslında yalnızca Şah Cihan’ın değil, Erdoğan’ın da öyküsü.

“AK PARTİ’NİN KURUCU ÜYESİ OLARAK SİYASETE BİRİNCİ ADIMIMI ATTIM”

Bugün, tam 7 bin 825 gün oldu. 21 yıl 5 ay 2 gün… Evet, siyasete adım attığım birinci günden itibaren, lisana kolay, 7 bin 825 gün oldu. 34 yaşında, ülkesinin yarınlarını sıkıntı eden bir genç olarak siyasete girdim. 90’lı yılların hukuksuzluğundan nefes alamadığımız, askeri vesayeti iliklerimize dek hissettiğimiz, iktisadın tabanlarda olduğu günlerdi, o günler. Yıl 2001. Bu ülkenin bir vatandaşı olarak mecbur hissettim kendimi. Tüm bunlara karşı çıkan, hak ve özgürlükleri temel alan bir anlayışla yola çıktık. Demokrasiyi ve hukukun üstünlüğünü savunan bir parti programı hazırladık… Ve evet, AK Parti’nin kurucu üyesi olarak siyasete birinci adımımı attım.

En genç bakan bendim. İktisadın tüm yükünü, evvelki hükümetlerin yıllarca biriktirdiği o ağır yükü üstlendim. Akabinde, Hazine Bakanlığı’yla birlikte Avrupa Birliği Başmüzakereciliği’ni de üstlendim. Yeri geldi, günde iki ülkeye gittim. Her gün, sabahın 3’üne 4’üne kadar çalıştım. Arkadaşlarımla birlikte, ülkemizi darboğazdan çıkarmak için canla başla didindik. Yanımda her vakit ehil isimlerle, liyakatli ve tecrübeli bir grupla hareket ettim.

“2002’DEN 2013’E ULUSAL GELİRİMİZ YAKLAŞIK 3 KAT ARTTI”

Her mevzuda istişare heyetleri kurduk. Her kararı alırken, her adımı atarken evvel kesinlikle istişare yaptık. Dışişleri Bakanlığı yaptım. Yanlışsız maksatlar, yanlışsız isimler ve hakikat siyasetlerle ülkemizin prestijini ve gücünü artıran bir diplomasi takımının başında oldum. Hatırlayın o günlerdeki bakanlar heyetini. Hatırlayın Meclis liderlerini. Her kimlikten, her yetkinlik alanından insanların eşitlik içinde her şeyi özgürce tartıştığı bir bakanlar heyeti vardı. TBMM, gerçek bir istişare kurumu olarak çalışırdı. Her şeyi özgürce tartıştığımız, istişare edebildiğimiz bir ortamda, ülkemize tarihi başarılarla dolu bir periyot yaşattık. O periyodu beraberce yaşadık. Evet, ekonomiyi hepiniz biliyorsunuz, hatırlıyorsunuz. İki büyük krizi, 2002 ve 2009 krizlerini çözen grubun başındaydım. Ancak tıpkı vakitte, her alanda sayısız ıslahatlar yapan bir kadronun parçasıydım. Bu sayede fert fert, birey birey zenginleştik. ‘Şöyleydi, böyleydi’ diyenlere bakmayın siz. Sayılar ortada. 2002’den 2013’e ulusal gelirimiz yaklaşık 3 kat arttı. 3 bin 600 dolardan 9 bin 700 dolara çıktı. Bakın, bunlar, dolar enflasyonundan arındırılmış sayılar. Biz ayrıldıktan sonra ise ulusal gelir neredeyse yarı yarıya düştü. 9 bin 700 dolardan indi 5 bin 800 dolara.

“DİYORUM Kİ ‘HİKMET İMZADAYSA AT BİR İMZA DA ENFLASYONU BİR DÜŞÜR BAKALIM”

Dünyayla aramız açıldı. Dünyada 16. büyük iktisat olmuştuk. Artık düştük 20. sıraya. Ben bu türlü başarılı periyotları anlatınca birileri diyor ki ‘Ben imza atmasaydım yapamazdın’. Ben de diyorum ki ‘Hikmet imzadaysa at bir imza da enflasyonu bir düşür bakalım’ diyorum. ‘4,5 yıldır niye bu ülke kriz gerisine kriz yaşıyor’ diyorum. Şunu anlamıyorlar bir türlü; dürüst ve ehil takımlarla çalışmazsanız olmaz. Kararları istişare ile almazsanız olmaz. Adaleti terk ederseniz olmaz. O güzel günleri bir hatırlayın arkadaşlar. O periyotta emekliler, maaşlarından artırdıklarıyla yurt dışına tatile giderdi. Gençler, KYK burslarıyla dünyayı gezerdi. Yeni işe başlayanlar, makul kredilerle rahatça konut alırdı, otomobil alırdı. Tatile gitmek, ülkemizi gezmek kolaylaşmıştı. Kafelerde, restoranlarda dostlarla buluşmak, yemek yemek sıradanlaşmıştı. Evet, Başmüzakereci olarak, Avrupa Birliği istikametinde rekor müddette ıslahatlar yapan takımın sessizce uyumunu yaptım. İnsan haklarında atılım yapıyorduk. Özgürlükleri büyütüyorduk. Ne diyorduk daima birlikte? ‘Avrupa, Avrupa duy sesimizi. İşte bu Türkiye’nin ayak sesleri’ diyorduk. O yıllarda milletin kederi neydi, hatırlıyor musunuz? Avrupa Birliği’ne gireceğiz ya ‘E pekala kokoreç yasaklanacak mı abi’ diye soruyordu beşerler. Türkiye’nin yıldızının parladığı yıllardı, o yıllar. O periyotta Türkiye, hengamelerin modülü olmadı. Üstelik, devletler ortası, milletler ortası arabuluculuk yaptık. Hengameleri önledik, küsleri barıştırdık. Askeri vesayeti de yok ettik, ekonomik darboğazı da. Yanlışıyla sevabıyla tam 14 sene, yalnızca lakin yalnızca halkımız için çalıştım. Türkiye’nin o hoş günlerine baktığımda, o muvaffakiyetin bir modülü olmak, hayatım boyunca benim için bir onur olacak.

2001’de birlikte yola çıktığımız Recep Tayyip Erdoğan, kelamından döndü. Evet, kelamından döndü. Şah Cihan üzere, külliyenin zirvesine çıktı ve ‘yıkın bunu’ diyerek, kendisini oraya taşıyan demokrasiye gözünü dikti. Evet, artık Erdoğan için demokrasi, o ahengi bozan küçük bir detaydı zira. Birebir Mümtaz Mahal’in mezarı üzere. Adalet, ortak akıl, istişare, çoğulculuk; hepsi o ahengi bozan küçük detaylardı. Yola çıkarken kendisine milyonlarca insan dayanak vermişti. Lakin o, yola ne için çıktığını unuttu. İnsanların kendisine ne için dayanak verdiğini unuttu. Arkadaşlar, ben bu kıssayı, gelinen bu noktayı kabul etmiyorum.

“KEÇİÖREN’DEKİ MÜTEVAZI KONUTUNDAN TAŞINDI, DEVASA BİR KÜLLİYE İNŞA ETTİ”

Beraber biz, bu öyküyü kabul etmiyoruz. Şah Cihan, kendisine Taç Mahal’i yaptıran büyük hayalinden vazgeçmeyi düşünmüş olabilir. Lakin biz, yola çıkarken ulaşmayı hedeflediğimiz özgürlüklerden, ileri demokrasiden, çoğulculuktan, katılımcılıktan, hukuk devletinden vazgeçmedik, vazgeçmeyeceğiz. O ne yaptı? Keçiören’deki mütevazı konutundan taşındı, devasa bir külliye inşa etti. Ortak aklı terk etti. Tek başına karar vermeyi beceri saydı. Eleştiriyi, en ufak bir itirazı baskıyla susturdu. Hak ve özgürlükleri ezdi geçti. Türlü türlü adaletsizliklere, hukuksuzluklara göz yumdu, hatta imza attı. Ve Arkadaşlar, ben artık orada duramazdım, durmadım. Ve istifa ettim. Yalnızca ben değil, pek çok sağduyu sahibi arkadaşım da birebirini yaptı. Aslında ben, vaktinde AK Parti’yi başarılı yapan unsur ve bedellerden hiç ayrılmadım. AK Parti’nin kuruluş ülkülerinden ayrılan, Sayın Erdoğan oldu. Bakın, bugün hâlâ, emsali görülmemiş bir güç elde eden iktidar, her şeyden kopmuş hâlde, olan biteni kubbesinden izlemeye devam ediyor. Bu gidişata uymayan ne varsa gözden çıkarmaya hazır. Yıkıp geçiyor, ezip geçiyor. KHK’larla milyonları canından bezdiriyor. Gece yarısı kararlarıyla ülkeyi birbirine katıyor. Sağlıkçılara hayatı zindan ediyor. Bu ülkede yaşayanların birçoklarını, uzun vakittir görülmemiş derinlikte bir yoksulluğa gömüyor.

“TÜRKİYE’DE BİRİNCİ DEFA, HER TÜRLÜ SİYASİ KİMLİĞİ DEMOKRATLIK ÇATISI ALTINDA BİRLEŞTİRMEYİ BAŞARMIŞ BİR SİYASİ HAREKETİZ”

Şimdi burada biraz duralım. Şöyle bir derin nefes alalım. Rahat olalım. Zira artık DEVA Partisi var. Artık hiçbir şey eskisi üzere olmayacak arkadaşlar. 9 Mart 2020 tarihinde yola çıkarken söylediğimiz üzere, hiçbir şey eskisi üzere olmayacak. İşte bu yüzden, daima birlikte yine kolları sıvadık. Ülkemizin yarınları için yine yola çıktık. Üstelik siyasette yeni bir yol açarak ilerliyoruz. Daha evvel denenmiş çıkmaz sokaklarla bizim işimiz yok. 9 Mart 2020’de, özgürlükleri benimseyen, ortak akla inanan, bilime ve adalete güvenen eski-yeni arkadaşlarımızla bir arada DEVA Partisi’ni kurduk. Biz, adil olmayı şiar edinmiş, demokrasiye inanan, çıkış yolunu daima özgürlükle inşa etmiş bir siyasi hareketiz. Sağcı, solcu, sosyalist, liberal, ulusalcı, muhafazakar; evet, bu kavramların her birinin iletileri var. Bu bildirilerin hiçbirini reddetmiyoruz. Her birinden öğrendiğimiz çok şey var. Lakin bu kavramların her birinin, sırtında taşıdığı yükler olduğunu da görüyoruz. İşte bunun içindir ki biz, parti olarak kendimizi tek bir sıfata hapsetmiyoruz. Biz, Türkiye’de birinci kere, her türlü siyasi kimliği demokratlık çatısı altında birleştirmeyi başarmış bir siyasi hareketiz.

“TÜRKİYE’DE BİRİNCİ DEFA, SIKINTILARI TEK TEK TESPİT EDİP HER BİRİNİ ÇÖZECEK PLANLARI HAZIRLAYAN BİR SİYASİ PARTİYİZ”

Hangi geçmişten gelirse gelsin, Türkiye’nin yarınlarında buluşan bir takımız. Türkiye’de birinci defa, problemleri tek tek tespit edip her birini çözecek planları hazırlayan bir siyasi partiyiz. Ve bunun için çok güçlüyüz. Türk, Kürt, Arap, Laz, Çerkes; hiç fark etmez. Müslüman, gayri Müslim; fark etmez. Sünni, Alevi; fark etmez. İnanan, inanmayan; fark etmez. Hayat stili, ideolojisi, geçmişi hiç fark etmez. Ülkemizin yarınlarını özgür ve varlıklı kılacak, eşit vatandaşlığa inanmış demokratların tek adresiyiz biz. İşte o yüzden bugün burada, Artvin’in Hopa ilçesinden de Ağrı’nın Patnos ilçesinden de Yozgat’ın Yerköy ilçesinden de Mardin’in Midyat ilçesinden de Edirne’nin Uzunköprüsü’nden de İzmir’in Güzelyalısı’ndan da Türkiye’nin her bir köşesinden binlerce arkadaşımın ortasındayım.

Son periyotta her yerde birebir kelimeyi duyuyorum. Konya Meram’da Yeni Yol’daki kafeler caddesinde oturmuş iki çay bir kekin hesabını yapan genç kardeşimden, Diyarbakır’da Fakiye Teyran Caddesi’nde gün sonu raporuna bakan esnaf arkadaşımdan, Bağcılar’da sabahın karanlığında okula giden liseli öğrenciden, apartmanın posta kutusunda istiflenmiş faturalarda kendi ismini arayan babadan tıpkı söz, daima birebir kelimeyi duyuyorum. Memnun bir hayatı olsun diye yavrusunu uzak kentlere okumak için göndermiş anneden, gece geç vakitte işten çıkıp konutuna yalnız yürüyen bayanlardan, yazdığı haberdeki sözleri dikkatle seçen gazeteci dostlarımdan; dernek, vakıf üzere sivil toplum kuruluşlarının üyelerinden… İnanın, daima birebir söz herkesin lisanında.

“İNSANLAR KENDİ HAYATINDAN, SEVDİKLERİNİN HAYATINDAN TASA DUYUYOR”

İnancından ötürü faize bulaşmamak için birikimini altına, dövize yatırmış hacı amcamdan, nakliye kamyonunu bekleyen çiftçiden, pazarda filesini dolduramayan emekliden, muhalefete de iktidara da oy vermiş herkesten, evet, tıpkı kelimeyi duyuyorum. Nedir o söz? Telaş. Evet, kaygı. Beşerler, kendi hayatından, sevdiklerinin hayatından telaş duyuyor. Beşerler, ülkesinden, siyasetten kaygı duyuyor. Evet, herkes kaygılı. Kaygılı öğrenciler. Telaşlı bayanlar. Kaygılı Kürtler. Kaygılı Aleviler. Telaşlı gençler, anneler, babalar. Kaygılı muhafazakarlar. Telaşlı sekülerler. Her birini çok düzgün anlıyor, o duyguyu tam şuramda hissediyorum. Ama buradan, Ankara’nın ortasından sesimin ulaşabileceği herkese seslenmek istiyorum. Telaşa mahal yok. Bu iktidarın hoyrat siyasetlerinden, bu iktidarın yaptığı haksızlıklardan, bu iktidarın ömür usullerine yaptığı baskıdan, bu iktidarın fakirliği mecburi istikamet haline getiren icraatlarından, bu iktidarın eğitimi hallaç pamuğuna çevirip çocukların yarınlarını mahvetmesinden kaygı etmeyin. Biz buradayız, rahat olun, hepsi geçecek.

“CEMEVLERİ İBADETHANEDİR VE BU STATÜYE KAVUŞACAKTIR”

Hak, adalet, özgürlük diye çıktığımız bu yolda, Türkiye Cumhuriyeti’nin her bir vatandaşının eşit ve onurlu vatandaş olmasına sağlayana dek biz buradayız. ‘Giderlerse çocuğum işten kovulur’ diyen Esenyurt’taki Ahmet Amca’m; hiç merak etme, tek bir kişi senin de ailenin de helal lokmasına göz dikemez. ‘Giderlerse aldığımız toplumsal yardım kesilir’ diye çekinen Haymanalı Fadime Teyze’m; hiç korkma, aldığın yardım kesilmeyecek. Tam aksine, artırımlar karşısında eriyen yardımları insanca yaşayacak düzeylere yükselteceğiz. ‘Üniversiteden sonra iş bulamayacağım’ diyen Sivas’taki Derya kardeşim; biz buradayız, biz. İşsizliğin önüne geçeceğiz. İstihdamı süratle artıracağız. Kürtçe öğretmenliği okuyan, lakin senede yalnızca bir adet öğretmen ataması yapıldığı için vazifeye başlayamayan Azad kardeşim; biraz sabır. Anadili bir hak. Atamaların önündeki fiili mahzurları kaldıracağız. İnancı kültürel bir aktivite olarak görülen Hüseyin kardeşim; az kaldı. Cemevleri ibadethanedir ve bu statüye kavuşacaktır, hiç merak etme.

“NEYMİŞ, ‘GENÇLER İŞ BEĞENMİYOR.’ BEN BU CÜMLEYİ REDDEDİYORUM ARKADAŞLAR”

Bugün lisanlara pelesenk olmuş bir söz var, çok tanıdık bir söz. Neymiş, ‘Gençler iş beğenmiyor’. Ben, bu cümleyi reddediyorum arkadaşlar. Çocukluğundan itibaren büyük hayallere inandırılmış, imtihanlardan imtihanlara koşturmuş, elektrikler kesilse de ders başından kalkmamış gençler bugün şayet işsizse bizlere yalnızca utanmak düşer. Bu ne biçim hadsizliktir bu türlü. Kimi vakit hem para kazanıp hem okuluna gitsin; kimi vakit annesine, babasına, kardeşine baksın, gidip bin bir zorlukla üniversite okusun ve sonra iş bulamasın, o denli mi? Kimse kusura bakmasın. Genç arkadaşlarım; beğenmediğiniz her mevzuda haklısınız. Bugünkü hayatınız çocukluk hayallerinize benzemiyorsa beğenmeyeceksiniz. Beğenmek zorunda değilsiniz. Bugün yaşadıklarınız çocukluğunuzdan daha zorsa beğenmeyeceksiniz. Bugün bu ülkede yarınınızı göremiyorsanız beğenmeyeceksiniz. Biz de beğenmiyoruz. O yüzden sizinle bir arada yeni bir öykü yazmak istiyoruz.

“KENDİSİNE MUHALİF GAZETECİLERİN DAHİ İSMİNİ BİLEN, ‘SEVGİLİ MUSA’ DİYEN, ESPRİ YAPAN KİŞİNİN, GÜN GELİP DE MUHALİF GAZETECİLERİ CEZAEVİNE ATABİLECEĞİNE İHTİMAL VERMEMİŞTİNİZ”

DEVA Partisi, sizin meskeniniz. DEVA Partisi, sizin yurdunuz. Hangi mahalle, hangi köken, hangi eğitim düzeyi; hiç fark etmez. Gelin, beraberce hayallerinize yakışan bir ülke inşa edelim. Gelin, beraberce insan onuruna yaraşan bir hayat kuralım. Artık ben, bugünkü iktidar partisine geçmişte takviye vermiş milyonlara seslenmek istiyorum. O sağduyulu, milletini seven cefakar hoş insanlara seslenmek istiyorum. Bu tabloyu içinize sindiremediğinizi biliyorum. Siz, 2002’de büyük bir gönül bağı ile oy verirken bugünler için oy vermemiştiniz, biliyorum. 2002’de büyük umutlarla iktidara taşıdıklarınızın adaletsizlik yapmasını istememiştiniz, biliyorum. Yoksulluk için, yasaklar için, yolsuzluk için oy vermemiştiniz; çok düzgün biliyorum. Mutlak gücü eline geçirip, karşı gördüğü herkesle arbede etsin diye bugünkü iktidara oy vermemiştiniz. Belediye başkanlığı periyodunda, kendisine muhalif gazetecilerin dahi ismini bilen, ‘Sevgili Musa’ diyen, espri yapan kişinin gün gelip de muhalif gazetecileri cezaevine atabileceğine ihtimal vermemiştiniz. Siz, adalet istediniz, hukuk istediniz, demokrasi istediniz. Bugün de olan bitene razı olmadığınızı, yanlışlara gözlerinizi yummayacağınızı çok âlâ biliyorum.

“VAKTİYLE ERDOĞAN’A DAYANAK OLMUŞ, OY VERMİŞ DOSTLARIM; SİZLERE PARMAK SALLAYANLARA ALDIRMAYIN. SİZ, MAFYALARLA KOL KOLA YÜRÜYENLERİN KABAHATLERİNE ORTAK DEĞİLSİNİZ”

Buradan çok net halde altını çizerek söylemek istiyorum: Vaktiyle Erdoğan’a takviye olmuş, oy vermiş dostlarım; sizlere parmak sallayanlara aldırmayın. Siz, 28 Şubatçı Perinçek’in ve Bahçeli’nin tahribatına ortak değilsiniz. Siz, mafyalarla kol kola yürüyenlerin kabahatlerine ortak değilsiniz. Siz, ekonomiyi tarumar eden, topladıkları vergileri çıkar kümelerine peşkeş çekenlerden sorumlu değilsiniz. Ve en değerlisi, mecbur değilsiniz. Evet, mecbur değilsiniz. Bu adaletsiz siyasete, ferdî hakları yok sayan sisteme, ferdî çıkarlara odaklanmış iktidara mecbur değilsiniz. Çıkış yolunuz hazır. Onurlu uğraşın adresi hazır.

“İLK DEFA BİR SİYASİ PARTİ, DAHA SEÇİM TARİHİ DAHİ AÇIKLANMAMIŞKEN EN UFAK AYRINTISINA KADAR HÜKÜMET PROGRAMINI AÇIKLIYOR”

Bugün, binlerce husustan oluşan 22 aksiyon planımızla karşınızdayız. Her biri tek tek hesaplanmış, gerçekçi ve derhal yapılması gerekenlerin hazırlığı ile buradayız. Ülkemizi içine düştüğü bu adaletsizlikten, bu ekonomik krizden, bu bataklıktan çıkaracak icraat listesi ile karşınızdayız. Kelam uçar, yazı kalır, değil mi dostlar? Biliyorum, boş kelama karnınız tok. Biliyorum, yalnızca seçim devri kapınızı çalanlara inancınız yok. Biliyorum, açık arttırmayla seçim vaadi verenlere itimadınız yok. Ama bugün burada tarihimizde bir birinci yaşanıyor. Evet, birinci sefer bir siyasi parti, daha seçim tarihi dahi açıklanmamışken en ufak ayrıntısına kadar hükümet programını açıklıyor. Hükümet programının uygulama ayrıntılarını takvimiyle birlikte açıklıyor. Birinci defa bir siyasi parti, tarımdan teknolojiye, iktisattan insan haklarına ne yapacağına dair günü gününe yapılmış bir çalışmayı seçmenlere sunuyor.

“BİZ BU ÜLKEYİ YÖNETMEYE HAZIRIZ”

İlk sefer bir muhalefet partisi, ‘İktidara gelirseniz ne yapacaksınız’ sorusuna özgüvenli bir biçimde ayrıntılıca cevap veriyor. Burada kaçamak yanıt yok. Burada gri alan yok. Siyah ve beyaz kadar net yanıtlar var. Açıkça, mertçe ne yapmak istediğimizi ortaya koyuyoruz. Allah’tan öteki hiç kimseden korkmadan bunu dünya aleme açıklıyoruz. Bugün DEVA Partisi, Türkiye’ye bu yazılı taahhütte bulunuyor; biz hazırız, biz bu ülkeyi yönetmeye hazırız. Bugün burada, bu salonu dolduran DEVA takımları Türkiye’yi yönetmeye hazır. Ne yapacağımızı teker teker burada anlatmaya kalksam 22 aksiyon planının yalnızca ismini saymak bile oldukça bir vaktimizi alır. İsterseniz husus madde bütün aksiyonları okuyayım, sabaha kadar burada kalmaya razıysanız natürel ki.

Kısaca söz etmek gerekirse; bu 22 aksiyon planı, üç taşıyıcı sütun üzerine oturmuş durumda. Bir; güçlü, sürdürülebilir ve kapsayıcı iktisat. İki; özgür, güçlü ve keyifli bir toplum. Üç; kaliteli kamu idaresi, saygın ülke. Özetin özeti bu. Çok net sav ediyorum; Cumhuriyet tarihinde böylesine hazır bir siyasi program olmadı. Bu çalışmalarda kimlerin emeği var biliyor musunuz? Ülkemizdeki çok değerli akademisyenlerin, hukukçuların, ekonomistlerin, araştırmacıların, çevrecilerin, eğitimcilerin, sağlıkçıların, kent planlamacıların, çiftçilerin, girişimcilerin, esnafın, binlerce kişinin emeği var. Siyaset ünitelerimize dayanak veren, canla başla başla çalışan isimlerin bir kısmı şu anda bu salonda. Artık onlar için bir alkış istiyorum. Bakın, yalnızca parti üyelerimizden kelam etmiyorum. Dünyanın dört bir yanında, hayalinde özgür ve güçlü Türkiye olan, partilimiz olmayan vatandaşlarımızın da bu çalışmalarda katkısı var.

“İLK 6 AYDA EKONOMİK KRİZ İKLİMİNİ ORTADAN KALDIRACAĞIZ”

Dünyaya bir defa daha, tıpkı 2012’deki üzere, Türkiye Modeli’ni göstermeye hazırız. 22 hareket planımızı birebir anda uygulamaya koyduğumuz gün, Türkiye’nin 6 ayda geçirdiği dönüşüme inanamayacaksınız. Birinci 90 dakikada nefes borumuzu açacağız. Derin bir özgürlük nefesi alacağız. Birinci 6 ayda ekonomik kriz iklimini ortadan kaldıracağız. İkinci yılımız bitmeden enflasyonu tek haneye indireceğiz. Zira bunu yapacak akıl gücü de kas gücü de bizde var. Bunu yapacak güç, bu salonda var. Tac Mahal’in doruğundan bakan Babür İmparatoru Şah Cihan üzere külliyenin doruğundan bakanlara karşılığımız hazır; daima bir arada, demokrasi, atılım, derhal, bugün…

“ÇOK DAHA GÜÇ KOŞULLARDA, 1923’TE CUMHURİYET’İ KURDUK MU”

Bir kez daha tekrar ediyorum. Biz, Türkiye’de nöbetleşe zorbalığı sona erdireceğiz. Gücü ele geçirenin başkasını ezdiği nöbetleşe zorbalığı bitireceğiz. Artık soruyorum sizlere; çok daha güç kaidelerde, 1923’te Cumhuriyet’i kurduk mu? 1950’de demokrasiye hakikat en kıymetli adımı attık mı? Aşılamaz denilen her krizi aştık mı? ‘Koltuğu bırakmaz’ denilen her başkana veda ettik mi? ‘Bu ülkeden bir cacık olmaz’ diyen herkesi yanılttık mı? 27 Mayıs’ta, 12 Eylül’de, 28 Şubat’ta, 15 Temmuz’da demokrasiye silahla, topla, tüfekle kastedenleri, bu milletin iradesini yok sayanları tarihin tozlu sayfalarına gömdük mü? Bir sefer daha yaparız. Yaptık, tekrar yaparız. Hatta inanın bana, bu takımlarla, bu deneyimle çok daha uygununu yaparız. Solcusundan sağcısına, ulusalcısından liberaline, sosyalistinden muhafazakarına, Türk’ünden Kürt’üne, Sünni’sinden Alevi’sine, inananından inanmayanına, ‘Bunlar bir ortaya gelmez’ dedikleri kim varsa biz, daima birlikte hukuk için, adalet için, özgürlük için buradayız.

“ÖZGÜRLÜK DAMGAMIZI, DEMOKRASİ DAMGAMIZI, ADALET DAMGAMIZI, ZENGİNLİK DAMGAMIZI VURACAĞIZ”

Şu andaki iktidarın ülkeyi geren, kutuplaştıran, beriki-öteki diye ayıran, ayrıştıran uygulamalarına inat biz, her vakit istişare diyeceğiz, uzlaşma diyeceğiz. Ülkemizin çıkış yolunun ‘siyasi uzlaşma’ ve ‘toplumsal uzlaşma’ olduğunu çok güzel biliyoruz. 85 milyon, daima beraberiz. Türkiye’nin yeni yüzyılına damgamızı vuracağız. Özgürlük damgamızı, demokrasi damgamızı, adalet damgamızı, zenginlik damgamızı vuracağız. Ne diyoruz? Oylar DEVA olsun, Kazanan Türkiye olsun. Ne diyoruz? Damga damlaya, oylar DEVA’ya diyoruz.”